An idea how to increase privacy in the internet

Will it increase privacy if to assign each type of email communication own -separate- email?

Division of communications into types as follows:

1. Temporal internet registration

never associated with my real name, date of birth, or where mentioning all of the following the real name and date of birth, address can be avoided. For background communication with systems (for example, registration in forums where you search a solution for a current one-time problem). No communiton with real people.

2. Strongly (identically) associalted with my real name, address and date of birth. For background communication with registration systems. (e.g. Registration on on-line buying portals, amazon, ebay, paypal, formal social networks mendeley, Linkedin, etc.). No communication with people
3. Back-up email only for recieveing emails. In contact details in Facebook (only) with a forwarding option to another email.
4. For people, who I know very well and trust and who know my full name, friends and relatives
5. For people who I do not know or know very briefly for formal communication with real names
6. For people who I do not know or know very briefly for informal communication without real names
7. ...
   
   
    

So far just an idea...

When science makes angry

Most of the scientific articles that I read are very neutral in emotions they awake in me.

Instead, they usually evoke simple reactions:

"Ok, understandable what is said"

"Ok, not understandable. I have not yet reached this level of abstraction"

"Ok, simply, very simply, so that stupid"

"Ok, nothing new".

This is the first article that makes me angry. It really irritates! The article tells about changes in social structures in Germany. Although the author does not mention the word "Germany". In the article I recognise the current situation in Germany. The whole article is the product of the German reality. The author lives in it and reflects it.

Closer to the content. The article tells how the value and the meaning of higher education and academy titles have changed. Earlier (in the 70s) it was quite elitist to have a doctoral degree in Germany. Today however a doctoral degree is not always associated with the elite. The article clearly states that those who have reached higher education (especially women and people from lower social status) – Master and Doctoral degrees – cannot find a job, dissent paid job and hence cannot reach a higher status in society. They have to look for other ways of engagement and other roles that they can play in a society. This role appears to be voluntary activity in civic organisations. The author dwells a lot about their situation. The author concludes that the value of doctoral degrees decreases. But he does not simply states it. The author is totally angry about it. He is angry at all those masses that received PhD and in such a way de-valued this title. He virtually blames women and people from lower social lays to devalue academic titles that used to a sign of the elite. His anger and blame is totally chauvinistic outrage! Women by making own PhD devalued the title?! I am totally angry with this article, because the author firstly is not right and secondly dares to be angry at someone who is least to be blamed in the situation! 

Let me remind the author, the elite, put it shortly, is a male capitalist. So I see this situation as the feminist-chauvinist conflict. The wide entry of women in higher education is a result of feminist movements of the 60s-70s. They strived to reach the same status as men. But the elite class is a closed circle. The access requirement to the circle is not only an academic degree but also relations. But the network of these relations is closed and defined by social status. To remain elite the circle simply denies the entry to those PhD-carriers that are unwellcomed. No! Women and those from lower social classes did not devalued the PhD title. It is just the old system built by male capitalists does not value, does not recognise and does not accept the content of PhD that women chose! That is what makes me angry.  

The author is angry that a closed circle of elite class is trespassed with unwellcomed PhDs. To prevent it, a male capitalist simply ignores unwellcomed PhD titles. What questions would women and lower social class rise in the PhD? If they are not fully primed with the system, they would rise questions that go in conflict with the system and intend to criticise it and destroy it and try to finally bring the aim of movement of the 60s to the end - change the system! Change is a nice tricky word. So I should add: to change it the way they wanted. I can imagine a range of those topics. The topics that have hints of feminism and socialism and intend to destroy the capitalistic logic that tries to beget the notion of economic effectivity in every aspect of human life. 

My interpretation of the situation described in the article is the following. It can only mean that the system did not change. The elite class remains closed, despite PhD titles from those who does not belong to the circle. After all revolutions and social movements in the 60s-70s the system did not change. The system, the money, decisions and elite class created and controlled by male is still there. They simple do not accept women and others in their closed circles. The full change of the society would be the full acceptance of women with academic degrees into working life and decision making process and introduction of their views and perspectives. Only has the facade of the system changed. The core system is still there and the author is the part of it. And I am one of immense number of females who strive for PhD in Germany but it seems not working.

The article is called

On a contradictory way to the 'learning society': A critical approach

Alheit, P 1999 in Studies in the Education of Adults;Apr99, Vol. 31 Issue 1, p66

Пра Эйфелеву вежу, ці а папсе

Вунь ля вежы аказваецца сажалка ёсьць і такія каравыя дрэвы растуць, што не ў Парыжы сябе адчуваеш. Тыя, хто на аўтобусе міма праязджаюць - аб гэтым ня ведаюць.

Вось так я задзірала нос, што пабывала ў Парыжы.

Вокны Крам. Парыж

Яе краіна

В этот солнечный день улицы были усыпаны не только туристами, но и местными жителями, которые рутинно и безразлично прогуливались вокруг Лувра. 

Она сидела перед Лувром.  Да, там где стеклянные пирамиды, фонтаны и много туристов с фотокамерами. Уже как полчаса она ждала там своего парня, который должен был прийти еще через полчаса. Она столько находилась по Парижу в тот день, что была рада присесть на каменную кайму вокруг водопада. Там весь водапад был усажен туристами, как площадь голубями. Она не просидела и 10 минут, как рядом подсел француз, начал говорить. С ней. Французкого она не знала, но были понятны слова “москаў”, “руссо?”, которые он с интонацией восхищения употребил в паре-тройке предложений. Она мотает головой. К его сожалению.

В его сторону она старалась не смотреть. Но пару броских взглядов хватило: маленький, кругленний, лысый, седина, кроссовки. Его внешний вид не вызывал доверия и говорил: по стандартам европы ты – бедный.

Он не унимался и продалжал говорить: “Поланд”. Она мотает головой. “Венгрия”. Мотает головой. “Словакия”. Мотает головой. “Румания”. Мотает головой. “Кроятия? Боснхерцговн?” На все она мотает головой.

Она думала: “Наверно так некрасиво реагировать и я конечно не против поговорить, но не в этой ситуации. Я не знаю француского. Я здесь турист, все мои документы при мне, отель в другом конце города.” При этом она пыталась унять страх, который подкатывался к диафрагме:   “С тобой ничего не может произойти пока ты в людном месте, но тебе еще ждать полчаса. Что делать?”

Но в некоторой степени ей было интересно сидеть там дальше и слушать, назовет ли он ее страну. “София?” Ее передергивает, потому что произносят ее имя. Он продолжает: “София – Булгария” “Булгария?”. Она мотает головой. “Чекия”. Мотает головой. Он потодвигается ближе к ней. Да на сколько ближе? Между ними все еще было полметра. Но это движение ее насторожило и раздражило как он весь сам. Он указывает на себя пальцем и называет свое имя, потом указывает в ее стороту и спрашивает “эт ву?” В ответ он ничего не слышит. “Ду ю спик инглиш?”. Она врет, мотает головой. Он походу не особо верит. Он спросил туристка ли она. К этому времени у нее пропал интерес – он не назвал яе краіну. Она перестала реагировать на его слова, даже мотать головой и смотрела в противоположную сторону. Он говорит “Литуания?” и с уверенностью повторяет “Литуания!”.

Она думает: “даже Украину не назвал”. Она встает и уходит подальше от этого места. В ответ было слышно “орэвуа”.

Позже она вспомнила, что подобные случаи с ней уже происходили - в Стокгольме и в Минске. Подобные тем, что если женщина долго одна находится в одном месте, то к ней обязательно подойдут и “проверят”. Не раз слышанные ею перестережения для женщин в Пакистане – не появляться на улице без сопровождения мужчины (мужа, брата, отца), иначе украдут и потребуют выкуп, - становились такими понятными и близкими.

Парадокс калектывізму й індывідуалізму

Часта кажуць, што Захад - гэта скопішча індывідуалістаў, а Беларусь - калектыўны тып грамадства. Насамрэч, гэта вельмі моцнае спрашчэнне реальнага стану рэчаў, у якім хаваецца парадокс.

Встретились русский и белорус

Встретились русский и белорус. Русский заказал чай. Ему принесли чай. Он сыпет сахар в стакан и начинает ложкой размешивать, не касаясь граней стакана. Беларус наблюдает за этим и говорит: "Так вось хто выдумваў гэтыя анекдоты!" и начинает рассказывать анекдот:

- Встретились англичанин, немец и русский. Пьют чай. Англичанин размешивает сахар в чае и ни разу не ударяется ложкой до граней. Размешивает чай немец и один раз ударяется ложкой о стакан и говорит: "Извините". Русский.  Говорит: "Тысячу извинений" и размешивает сахар, стучя ложкой о стакан.

- Все правильно..., - успевает сказать русский.

Беларус не выдерживает и хватает ложку из рук русского и нормально со стуком размешивает сахар в его стакане.

- Да, я нормально размешал!,- говорит русский

- Не, там быў яшчэ неразьмешаны цукар. Я бачыў.

- Это неприлично стучаць ложкой о стакан.

- Упершыню чую. У нас такога няма.

- Ну, если стучишь ложкой о стакан, значит из деревни, что ли.

- Чаму ў вас як толькі хто-небудзь не такі як вы, дык адразу із дзеревні?!

Ад урачэй. Сьмерць паграджае Вашаму здароўю

У сваіх пошуках праўды я наведваю урачэй даволі часта, але неяк так атрымліваецца, што сымптомаў не дастаткова і лекаванне амаль на патрабуецца, ключавое слова "амаль". Нажаль прынята так, што урач будзе лячыць, калі сьмерць будзе паграджаць здароўю, ці як мінімум паміраць ад болю. На папярэджванне хваробы яны не вывучаны.

Такія цудоўныя выслоўі чула я ад урачэй у сваіх пошуках праўды.

"Калі не вырвеш зубы мудрасьці, то яны вырастуць і ты будзеш вельмі мудная, такая мудрая, што ня знодзеш сабе мужа"

"Табе трэба выйсьці замуж, тады ўсе праблемы (са здароўем - рэд.) зьнікнуць"

-Ага, тады з'явяцца іншыя праблемы.

"Каб не было кандзіды ў похвавых выдзяленнях, трэба піць шмат вады" 

- Колькасьць выпітай вады менш за ўсё ўплывае менавіта на гэтыя выдзяленні.

"Каб папярэдзіць застуду, якая пачынаецца з носаглоткі, трэба пахадзіць у басэйн, паныраць і панахлябацца вады" 

- Што спыніла урача адразу прамыць мне нос растворам з хлоркай?

"Каб папярэдзіць ангіну, трэба піць кефір і наогул малочна-кіслыя прадукты" 

- З гэтым нельга не пагадзіцца. Аснова кефіру - малочная кіслата. Яна мае антысептычныя якасьці, за кошт таго, што павышае кіслотнасьць серады ў горле, што робіць яе меней прыдатнай да жыццядзейнасці мікробаў. Але гэта падыйдзе да выпадкаў, калі сымптомаў наогул няма.

"Паводле дасьледванняў, пасьля перыяду палавога пасьпявання у жанчын вугры сустракаюцца часцей, чым у мужчын" 

- Хмммм... цікавая сувязь прычына-вынік. Ці значыць гэта, што ў мяне прышчы, бо я - жанчына? Тады ў мяне такая статыстыка. Паводле дасьледванняў, жанчыны праводзяць у бальніцах болей дзён за сваё жыццё, чым мужчыны. Паводле дасьледванняў, жанчыны больш дасканалей за мужчын могуць апісаць свае сымптомы. Паводле дасьледванняў, жанчыны жывуць дольш за мужчын. Здаецца правільная прычынна-выніковая сувязь: жанчыны болей за мужчын удзяляюць увагі свайму здароўю.

Materialism and Idealism applied

У наступных працах узгадваецца тэорыя ідэалізму-матэрыялізму ў кантэксьце іншых тэорый ці практык.

Rosengren, K.E.  (1981). Mass media and social change. Some current approaches.  In E. Katz and T. Szecsko (Eds.), Mass Media and Social Change (pp. 247-263). London: Sage Publications  

Gottdiener, M. (1995) Postmodern Semiotics. Chapter 1 "Semiotics, Socio-Semiotics and Postmodernism: From Idealist to Materialist Theories of the Sign"

Couldry, N. (forthcoming) Actor Network Theory and media: Do they connect and on what terms? In. Ed A. Hepp et al. Cultures of Connectivity  
Paragraph on p. 2: "ANT starts from the study..." "This fundamental scepticism..."
Text on p. 11: "The divergence of ANT and media sociology in..."
 
van Loon, J. 2008. Media Technology Critical Perspectives. New York : McGraw Hill. Open University Press. 174 p.
Paragraph on p.118: "This is what Adrian Mackenzie..."
Paragraph on p.133: "The different, but compatible approaches of..."
 
Illeris, K. 2008. How we learn. Learning and non-learning in school and beyond. New York: Routledge. p. 289
Text on p. 9: "The French philosopher, Rene Descartes..." 

Ідэалізм-матэрыялізм - гэта простая дахатамічная тэорыя, якая засеваецца ў галовы студэнтаў усіх гуманітарных напрамкаў у беларускіх ВНУ на клясах Уводзіны ў філязофію. Як развівалася тэорыя далей, як яна крытыкавалася, як яна эмпірычна ужываецца, якія альтэрнатыўныя тэорыі йснуюць, - усе гэта затаецца без адказаў, звонку для пытлівага розуму давецца самому.

Прастата яе вабіць. Настолькі вабіць, што зараз, калі я чытаю літаратуру па зусім іншых дасьледваннях і вока наторкваецца на словы materialism, material, idealism, idealistic, пытлівасьць так і б'е дакапацца да праўды... дзе ж знаходзіцца Беларусь на гэтай шкале ад Materialism да Idealism?

Ідэалізм-матэрыялізм - гэта тэорыя, якія імкнецца адказаць на пытанне, што, ці хто, вызначае рэальнасць такой, якая яна павінна быць, у самым філязоўскім заруменні гэтага пытання. Звычайнае слова "зялёнае". Чаму "зялёнае" называецца "зялёным? Чаму менавіта гэтыя якасьці і рысы разумеюцца пад "зялёным"?

Як узгадваецца ідэалізм-матэрыялізм ў вышэйпрыведзем спіску?

За дзьве моцы, якія уплываюць на зьмены ў грамадстве, прыняты соцыум (ака само грамадства) і медыя. Уплыў соцыўма разглядаецца як ідэалізм, уплыў медыя - як матэрыалізм.

Дзьве тэорыі ў семіётыцы (навука па ўтварэнню знакаў) ствараюць ідэалістычна - матэрыялістычную дахатамію, а менавіта тэорыя Сасюра засновываецца на ідэалізме, тэорыя Пірса - на матэрыалізме.

На практыцы адукацыйная сістэма заходняй эўропы пабудавана на ідэалізме.

Акрамя гэтага сьпісу, дзе экспліцытна ўзгадваецца дахатамія ідэалізм-матэрыялізм, можна прывесьці іншую літаратуру з аналагічнымі прыкладамі. Дзьве теорыі разьвіцця чалавека Cognition і Social Cognition таксам можна разьбіць на дахатамію ідэалізм і матэрыялізм, адпаведна. Іншая дахатамія прадстаўлена ў кнізе Мануэля Кастэльса, дзе ён бліжэй падбіраецца да Беларусі, праз Расею.

будзе працяг...